Այս երգը բանակում եմ գրել… Այն սիրո խոստովանություն է մեր ծնողներին, ովքեր առաջին Արցախյան պատերազմից ի վեր արեցին ամեն ինչ, որպեսզի մենք ունենանք մանկություն, կրթություն, անկախություն, պետականություն… Այս պատերազմին էլ ժայռի պես կանգնած էին մեր կողքին: Ինչքա՜ն ցավ կա այսօր նրանց աչքերում… Սիրելի ծնողներ, խոնարհվում եմ ձեր առջև: Սիրո և երախտիքի լավագույն դրսևորումը կլինի ապահով երկիր կառուցելը ո´չ միայն ապագա սերունդների, այլ նաև մեր ծնողների համար: Մենք էլ մեր հերթին պետք է ամեն ինչ անենք, որ լինենք արժանի զավակներ: Հ.Գ. Պատերազմի օրերին հայրս եկավ Արցախ` Կարմիր Շուկա, և մենք միասին թեյ խմեցինք մեր խրամատում: Իմ կյանքի ամենահիշվող և ոգեշնչող օրերից մեկն է այդ օրը: Հ.Գ.Գ. Երգի մեղեդին լսել եմ իմ լուսահոգի տատիկից: Պատերազմի տարիներին ամեն գիշեր քնելուց առաջ խնդրում էի, որ երգի ինձ համար , նա էլ երբեք չէր մերժում:
